espivblogs.net

Στις 19 Μαρτίου 2025, η 18χρονη Ella Keidar Greenberg παρουσιάστηκε στο στρατόπεδο κατάταξης Tel Hashomer του ισραηλινού στρατού προκειμένου να δηλώσει την άρνησή της να καταταχθεί. Πρόκειται για τη 10η υπόθεση άρνησης στράτευσης στον IDF μετά την 7η Οκτώβρη του 2023 και για την πρώτη υπόθεση άρνησης στράτευσης μίας τρανς γυναίκας από το Ισραήλ εδώ και 9 χρόνια. Η Ella, όπως και κάθε άτομο στη θέση της, συνελήφθη και κλείστηκε σε στρατιωτική φυλακή για να εκτίσει 30 μέρες ποινής για την ανυποταξία της. Έπειτα, ο ισραηλινός στρατός θα της επιβάλλει την ίδια ποινή για το ίδιο αδίκημα, ομοίως όπως σε κάθε άτομο στη θέση της. Θα της επαναλάβει άγνωστο αριθμό κλητεύσεων για την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία που η ίδια ήδη έχει αρνηθεί δημόσια και θα την ξανακλείσει σε εξίσου άγνωστο αριθμό 30ημερων φυλακίσεων.

Είναι προφανές ότι αυτή η τακτική*, πέραν του ότι αναπαράγει τη λογική του «καψονιού» ακόμα και σε ανυπότακτους/ες, έχει επίσης και έναν διπλό σκοπό. Αφενός, να δοκιμάζει κατά το δοκούν κάθε φορά τις αντοχές του κάθε αρνητή/τριας και αφετέρου να μεταστρέφει τον διαρκή φόβο του στρατιωτικού μηχανισμού περί μαζικής ανυποταξίας στην κατεύθυνση του κοινωνικού εκφοβισμού μέσω του μπαμπούλα της καταστολής. Στην περίπτωση του ισραηλινού κράτους, ο φόβος αυτός μπορεί να μοιάζει ανύπαρκτος και κυρίως να προπαγανδίζεται ως τέτοιος. Ωστόσο, από την πλευρά των κοινωνικών/ταξικών αντιστάσεων, η αποδοχή αυτής κατάστασης ως «δεδομένης», «μάταιης» και «μη αναστρέψιμης» δεν είναι μόνο ιστορικά λανθασμένη (όσο απότομα εγκαθιδρύεται ο «πολεμικός ενθουσιασμός» άλλο τόσο απροσδόκητα μπορεί να εμφανιστεί ένα «κύμα ανυποταξίας») αλλά και ακατανόητη στον ορίζοντα της κοινωνικής/ταξικής απελευθέρωσης στο εδώ και στο τώρα. Μπορεί λοιπόν, από τα τέλη του 2023, ο «πόλεμος εξόντωσης» του ισραηλινού κράτους στους παλαιστινιακούς πληθυσμούς να διέκοψε απότομα -μεταξύ άλλων- ένα ανερχόμενο κύμα αρνητών/ριών στράτευσης που εκδηλώθηκε την ίδια χρονιά (μία νέα γενιά από έφηβους/ες refusniks, που μέχρι και τον Σεπτέμβρη του 2023 δήλωναν, ευπρόσωπα και κατά εκατοντάδες, την πρόθεσή τους να αρνηθούν μαζικά τη στράτευση στον IDF, με πολλούς/ές από αυτές να καίνε τα χαρτιά κατάταξής τους εν μέσω διαδηλώσεων), αλλά μπορεί εξίσου ένα νέο κύμα αρνήσεων να συμβάλλει αποφασιστικά στον τερματισμό της μαζικής σφαγής και του εκτοπισμού στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη.

Όπως δήλωσε άλλωστε η Ella λίγο πριν τον εγκλεισμό της: «Πριν τον πόλεμο, υπήρχε κάτι πολύ συμβολικό σχετικά με την άρνηση στράτευσης: αρνούμαστε να υπηρετήσουμε ένα καθεστώς που κάνει αυτό κι εκείνο, και το κάνουμε ανοιχτά. Μετά την έναρξη του πολέμου, η άρνηση έγινε κάτι πολύ πιο απλό: εξελίσσεται μία γενοκτονία και δεν κατατάσσεσαι σε έναν στρατό που διαπράττει γενοκτονία. Όλα φαίνονται πιο επείγοντα και συγχρόνως πιο απελπιστικά, αλλά πολιτικά είναι πολύ πιο ξεκάθαρα και απαιτούν λιγότερη περίσκεψη. Είναι πολύ εμφανές ότι το σωστό ενάντια σε μία γενοκτονία είναι: να αρνηθείς». Είναι πολύ εμφανές λοιπόν ότι η άρνηση στράτευσης ποτέ δεν είναι απλά μία «προσωπική επιλογή» αλλά συγχρόνως και μία κοινωνική πρόταση. Πόσο μάλλον σε καιρό πολέμου. Είναι επίσης εμφανές ότι κάθε φορά τα περιεχόμενά της όχι μόνο διαμορφώνουν τα πεδία της αλληλεγγύης αλλά και συνδέουν μεταξύ τους καταπιέσεις και τις αντίστοιχες χειραφετήσεις. Η περίπτωση της Ella είναι ενδεικτική: η άρνηση στράτευσής της διασυνδέει την εναντίωση στον μιλιταρισμό, τον εθνικισμό, την κρατική καταστολή, τον πόλεμο, την πατριαρχία και τον σεξισμό θέτοντας ως κεντρική αιχμή την αλληλεγγύη στις παλαιστινιακές κοινότητες που πλήττονται εδώ και 1μιση χρόνο από μία (προ)σχεδιασμένη σφαγή.

Από τη μεριά μας, σε μία πρώτη ένδειξη αλληλεγγύης στην Ella, όπως επίσης σε κάθε αρνητή/τρια στράτευσης και αντιστεκόμενο στο Ισραήλ και φυσικά στους “από κάτω” στην Παλαιστίνη, ακολουθεί η μετάφραση της δήλωσης άρνησης στράτευσής της.

 

* Αυτή η σαδιστικού και επιλεκτικού τύπου καταστολή δεν αποτελεί γνώρισμα μόνο του ισραηλινού στρατού αλλά γενικότερα των στρατιωτικών μηχανισμών. Στην ελληνική εκδοχή τους, οι ανυπότακτοι και οι ολικοί αρνητές στράτευσης μπορούν επίσης να διώκονται και να τιμωρούνται επαναλαμβανόμενα για το ίδιο «αδίκημα» (με χαρακτηριστικότερη την τακτική των απανωτών κλητεύσεων στράτευσης και της ακόλουθης επιβολής απανωτών προστίμων 6.000 ευρώ).

 

 

Ella Keidar Greenberg

Δήλωση άρνησης στράτευσης: Υποχρέωση είναι η Άρνηση

Ονομάζομαι Ella Keidar Greenberg. Με μεγάλωσαν ώστε να γίνω άντρας και στρατιώτης. Στην ηλικία των 14, εκδηλώθηκα ως μία τρανς γυναίκα και απέρριψα την κοινωνική υπαγόρευση για το κοινωνικό φύλο. Τώρα, στην ηλικία των 18, αρνούμαι να καταταγώ και απορρίπτω την κοινωνική υπαγόρευση για τον μιλιταρισμό.

Λίγο μετά την εκδήλωσή μου, βρήκα το κομμουνιστικό μανιφέστο στη βιβλιοθήκη της γιαγιάς μου. Πέρασα τα επόμενα δύο χρόνια [1] διαβάζοντας βιβλία για την πολιτική φιλοσοφία και τη Μαρξιστική θεωρία. Μέσα από το διάβασμα ανέπτυξα μια βαθύτερη κατανόηση της αιματηρής ιστορίας και του παρόντος του τόπου στον οποίο ζω. Με τη διαμαρτυρία ενάντια στο Δικαστικό πραξικόπημα [2], άνοιξε για εμένα ο δρόμος για να μετασχηματίσω τη δυσφορία που βίωνα σε ελπίδα και πολιτική δράση. Σε σύντομο χρονικό διάστημα εισήλθα ως ακτιβίστρια και ως οργανώτρια στον αγώνα ενάντια στην κατοχή. Πρώτα στο αντι-κατοχικό μπλοκ και στις εβδομαδιαίες διαμαρτυρίες στην οδική αρτηρία Καπλάν [3], και αργότερα στο Δίκτυο Mesarvot​ [4], στην Κομμουνιστική Ένωση Νέων, στο Hadash (DFPE) [5] και στο Κομμουνιστικό Κόμμα.

Από τότε, ο ακτιβισμός έχει μετατραπεί στο κέντρο της ζωής μου, οργάνωσα μια μαζική διαμαρτυρία ενάντια στην τρανσφοβική προπαγάνδα, διαμαρτυρήθηκα με Παλαιστίνιους ακτιβιστές/ριες ενάντια στην κλοπή γης καθώς οι στρατιώτες πυροβολούσαν εναντίον μας με χειροβομβίδες κρότου λάμψης και πλαστικές σφαίρες, έκλεισα δρόμους, τραυματίστηκα από μπάτσους και από βίαιες εξώσεις από τη Magav (συνοριακή αστυνομία), οργάνωσα μια μαζική καμπάνια άρνησης στράτευσης στο πλαίσιο της Νεολαίας Ενάντια στη Δικτατορία, είχα προστατευτική παρουσία και συμμετείχα στην κοινή αντίσταση στη Masafer Yatta [6], και τώρα – αρνούμαι.

Ο βασικός λόγος για αυτή τη δράση είναι ότι η χώρα μου διαπράττει γενοκτονία στη Γάζα. Εκατοντάδες χιλιάδες έχουν δολοφονηθεί μέσω βομβαρδισμών, εσκεμμένης καταστροφής υποδομών, λιμού και αδιάκριτων πυρών. Εκατομμύρια άνθρωποι ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους και συνεχίζουν να ζουν έκτοτε σε κατάσταση εκτοπισμού. Αυτή είναι η καθημερινή πραγματικότητα στη Γάζα τους τελευταίους 18 μήνες. Και όλα αυτά, για έναν πόλεμο που υποτίθεται ότι θα έφερνε τους ομήρους πίσω, αλλά στην πράξη, τους εγκαταλείπει. Ο πόλεμος εξόντωσης δεν έχει προσπεράσει τη Δυτική Όχθη, με την κλιμάκωση της βίας των εποίκων, που υποστηρίζεται περισσότερο από ποτέ από τον στρατό. Δεκάδες χωριά, εθνοκαθαρίστηκαν σαν να μην υπήρξαν ποτέ, και ολόκληρες γειτονιές καταστράφηκαν και ερημώθηκαν στο πλαίσιο της καταστροφικής επιχείρησης στην Jenin και την Tulkarm. Τώρα που η κυβέρνηση επέστρεψε στην εκστρατεία καταστροφής στη Γάζα, η κατάσταση αυτή αναμένεται να συνεχιστεί και να επιδεινωθεί.

Στο εσωτερικό του Ισραήλ βιώνουμε πολιτικές διώξεις από την αστυνομία ενάντια σε ακτιβιστές/ριες της αριστεράς και σε Παλαιστίνιους/ες σε μία κλίμακα που δεν είχαμε δει από την εποχή της στρατιωτικής διακυβέρνησης 1948-1966, συλλήψεις για ανακοινώσεις που έγιναν σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε πορείες και οργανώσεις πολιτών. Υπάρχει μια σκόπιμη διεθνής συστηματική παραμέληση της Αραβικής κοινωνίας στο δολοφονικό οργανωμένο έγκλημα, 24 ζωντανοί όμηροι που περιμένουν ακόμη να επιστρέψουν στις οικογένειές τους, μια τρομακτική οικονομική κρίση που πλήττει πρώτα και κύρια τους εργαζόμενους/ες, μια αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας κατά 65% που συνδέεται με την αύξηση κατά 40% των πυροβόλων όπλων στην κατοχή των πολιτών. Επιπλέον, έχουμε δει μια εκτόξευση της βίας κατά της queer κοινότητας και μια ταυτόχρονη περικοπή των κυβερνητικών προϋπολογισμών της, και αυτό το ίδιο το δικαστικό πραξικόπημα κατά του οποίου μπλοκάραμε τους δρόμους μόλις πριν από λίγο, τώρα νομιμοποιείται ταχύτατα κάτω από τη μύτη μας. Αυτές οι διαδικασίες δεν είναι διαχωρισμένες από τη γενοκτονία στη Γάζα, αλλά ένα άμεσο και έμφυτο μέρος της επίδρασης του πολέμου στην κοινωνία.

Προκειμένου να συνεχίσει να κινείται η υπάρχουσα κατάσταση, οι άνθρωποι χρειάζεται να εκπληρώνουν διάφορους ρόλους εντός του συστήματος, όπως τα γρανάζια σε μία καλο-λαδωμένη μηχανή. Χρειάζεται να εργαζόμαστε, να κατατασσόμαστε στον στρατό, πρέπει να σκοτώνουμε, να παντρευόμαστε, να κάνουμε οικογένειες και να φτιάχνουμε παιδιά που θα συνεχίσουν να υπηρετούν την Κατοχή, τον Καπιταλισμό και την Πατριαρχία. Αυτά τα συστήματα δεν είναι μόνο ο στρατιώτης που στέκεται στο σημείο ελέγχου, το αφεντικό που πληρώνει πολύ λίγα ή οι άνθρωποι που απαγορεύουν την αυτονομία του κοινωνικού μας φύλου και της ιατρικής φροντίδας μας, αλλά και η εκπαίδευση σε αυτούς τους θεσμούς, το σύνολο όλων των κοινωνικών μηχανισμών που μας προετοιμάζουν για να γίνουμε υπάκουα υποκείμενα του συστήματος. Αυτή τη λογική είναι που υπονομεύουν τα τρανς άτομα, όπως και οι αρνητές/τριες στράτευσης. Για αυτό είμαστε τόσο τρομακτικοί/ές, γιατί το υπάρχον σύστημα και η αναπαραγωγή του διασφαλίζεται από εμάς- τους ανθρώπους, που παραμένουμε πειθαρχημένοι και υπάκουοι.

Αλλά η υπακοή δεν μας φέρνει τίποτα άλλο παρά τη λήθη. Οι ιθύνοντες του στρατού και της κυβέρνησης ξεκαθαρίζουν ξανά και ξανά ότι δεν τους ενδιαφέρει ούτε η σταθερότητα της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός, ούτε τα δικαιώματά μας, ούτε η επιστροφή των ομήρων. Το ενδιαφέρον τους για εμάς περιορίζεται στη λειτουργία μας ως τροφή για τα κανόνια, για τη βιομηχανία της εξόντωσης και της επέκτασης. Τα σκοτεινά καθεστώτα και οι φρίκες που αυτά επιβάλλουν δεν καταρρέουν με πολίτες που υπακούουν τους νόμους και κάνουν αυτό που τους υπαγορεύται, ελπίζοντας ότι κάποιος/α πιο ψηλά θα έρθει στα συγκαλά του και θα συνειδητοποιήσει ότι όλο αυτό πρέπει να σταματήσει.

Αντιμέτωπα με μία πραγματικότητα μαζικής καταστροφής, συστηματικής παραμέλησης, τσαλαπατήματος των δικαιωμάτων, πολέμου – η υποχρέωση είναι η άρνηση. Μη μένουμε εφησυχασμένοι/ες/α, να μαζευτούμε, να οργανωθούμε, να αντισταθούμε.

Σε 40 χρόνια, όταν τα εγγόνια μας μάς ρωτήσουν τι κάναμε κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας στη Γάζα, κατά τη διάρκεια της κατάρρευσης της παλαιάς τάξης, κατά πόσο παραδοθήκαμε ή ξεκινήσαμε τον αγώνα, πώς θα θέλατε να απαντήσετε;

Γνωρίζω τι θα απαντήσω, επέλεξα να αντισταθώ, αυτός είναι ο λόγος που αρνούμαι.

 

 

[1] Σε δηλώσεις της λίγο πριν τη φυλάκισή της, η Ella διευκρίνισε ότι τα χρόνια αυτά, αμέσως μετά την εκδήλωσή της ως τρανς γυναίκας, συνέπεσαν με την περίοδο της καραντίνας της COVID-19. Αρνούμενη να συνδεθεί στα διαδικτυακά μαθήματα του γυμνασίου της και δίχως ιδιαίτερες φιλίες, ανέφερε ότι κατά βάση πέρασε την περίοδο του υγειονομικού καθεστώτος έκτακτης ανάγκης διαβάζοντας.

[2] Αναφορά στις ευρείες κοινωνικές/ταξικές αντιστάσεις που προέκυψαν από τον Ιανουάριου του 2023 έως τον Οκτώβρη του ίδιου έτους (όταν και πραγματοποιήθηκε εκ μέρους παλαιστινιακών οργανώσεων η επίθεση σε ισραηλινά εδάφη έξω από τη Λωρίδα της Γάζας και η αρπαγή ομήρων) με αφορμή την πρόταση της ισραηλινής κυβέρνησης για μία μεγάλης κλίμακας μεταρρύθμισης του δικαστικού συστήματος του ισραηλινού κράτους.

[3] Η οδική αρτηρία Kaplan βρίσκεται στο κέντρο του Τελ Αβίβ και από τις 14 Ιανουαρίου του 2023 μέχρι τον Οκτώβρη του ίδιου έτους, αποτελούσε το μέρος των εβδομαδιαίων συγκεντρώσεων ενάντια στη δικαστική μεταρρύθμιση του ισραηλινού κράτους.

[4] Το ισραηλινό δίκτυο Mesarvot λειτουργεί από 2015 υποστηρίζοντας άτομα -ανεξαρτήτως πολιτικών και κοινωνικών καταβολών- που αρνούνται να υπηρετήσουν στον ισραηλινό στρατό (IDF).

[5] Ο μη-σιωνιστικός ισραηλινός συνασπισμός “Hadash” έχει σχηματιστεί από το 1977 και εμπεριέχει κόμματα, οργανώσεις και ομάδες που κινούνται από την αριστερά έως τα άκρα αριστερά του πολιτικού φάσματος στο ισραηλινό κράτος.

[6] Η περιοχή Masafer Yatta βρίσκεται στα νότια της Δυτικής Όχθης και αποτελείται από 19 χωριά. Από τη δεκαετία του 1970 το ισραηλινό κράτος την έχει ανακυρήξει ως “στρατιωτική ζώνη πυρός” για εκπαιδευτικούς σκοπούς του IDF. Από το 2020, η περιοχή βρίσκεται υπό διαρκή επίθεση εκ μέρους του IDF και ισραηλινών εποίκων, με κατεδαφίσεις, εκτοπισμούς, καταστροφή χωραφιών και υποδομών ύδρευσης κτλ. Πρόσφατα, η πρόσφατη ιστορία της έγινε παγκοσμίως γνωστή από το ντοκυμαντέρ “No other land”.